WHAT’S NEW

Του Παναγιώτη Μήλα


Η δική μας δουλειά έχει ως πρώτο συστατικό την ανατροπή. Δεν υπάρχει κάτι που να αρχίζει και να τελειώνει χωρίς έστω και την ελάχιστη ανατροπή. Κι αυτό είναι η μαγεία. Κάπως έτσι έγινε και με το κείμενο που αρχίσατε να διαβάζετε. Ήθελα να κάνω ένα ταξίδι με τρένο. Ένας φίλος στην εφημερίδα "Έθνος", ο Γιώργος Ζωγράφος, είχε ήδη κάνει πριν από 4 χρόνια δύο ονειρικά ταξίδια. Το πρώτο μέχρι την Αγία Πετρούπολη και το δεύτερο στα βάθη της Ασίας με τον Υπερσιβηρικό. Έψαχνα έναν τρόπο για να τον ξεπεράσω. Και τον είχα βρει. Αφετηρία θα είχα το Τρένο στο Ρουφ, ενώ ο τελικός προορισμός θα ήταν σε κάθε γωνιά της Γης και κάθε φορά διαφορετικός. Όπου θα διάλεγα εγώ κάθε φορά. Εκεί όμως που προετοιμαζόμουν προέκυψε η ανατροπή, για την οποία σας μίλησα στην αρχή. Είχα βάλει ακόμα και τα ξυριστικά μου στη βαλίτσα όταν εμφανίστηκε μπροστά μου ένας ολοζώντανος πειρασμός: Ένα τρένο που… πετάει. Ακριβώς! Όπως το διαβάσατε: Τρένο που πετάει και μάλιστα όχι μόνο ένα αλλά πολλά. Στην ιστορία αυτή εκτός από μένα είναι και «τα παιδιά που βλέπουν τα τρένα να πετούν». Υπάρχει ακόμη ο σταθμάρχης, ο μηχανοδηγός και ο θερμαστής του ιπτάμενου Τρένου αλλά και ο κλειδούχος του σταθμού. Ήταν βράδυ γύρω στις 9 και στην αποβάθρα περίμενε και ένας καλοντυμένος μυστηριώδης κύριος. Μου έκανε εντύπωση το παρουσιαστικό του. Ρώτησα να μάθω ποιος είναι. Μου είπαν ότι λέγεται «Κάπα» και πως ταξιδεύει πάντα με την αμαξοστοιχία των 9:15 μ.μ. Η ώρα ήταν 9:05. Ίσα ίσα πρόλαβα να πάρω ένα ζεστό τσάι από το wagon-bar και με τη βαλίτσα στο χέρι έψαξα να βρω τη θέση μου. Ήμουν στο «Κουπέ 8». Ευτυχώς μόνος. Τακτοποίησα τις αποσκευές μου και κάθισα αναπαυτικά. Ακριβώς 9:15 άκουσα το σφύριγμα και είδα το σταθμάρχη να κάνει σήμα στο μηχανοδηγό για να ξεκινήσει. Πρώτα πρώτα έβγαλα το σημειωματάριό μου, για να διαβάσω όσα είχα γράψει πριν εμφανισθεί ο πειρασμός με "το τρένο που πετάει" και κράτησα δίπλα μου ένα φάκελο με φωτογραφίες.

«Το τρένο μπήκε στη ζωή μου από τα πρώτα μου χρόνια. Ο πατέρας μου κάθε Κυριακή με πήγαινε με τον ηλεκτρικό, που τότε έφθανε μόνο μέχρι τον Πειραιά. Ο ρυθμικός ήχος στις σιδηροτροχιές παρακάλαγες να μη σταματήσει ποτέ. Προορισμό είχαμε τον γνωστό ονειρεμένο σταθμό που ήταν ένα καταφύγιο ομορφιάς. Αργότερα, από το 1957 και μετά, η κυριακάτικη βόλτα έφθανε μέχρι την Κηφισιά. Όταν ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού η έξοδος αυτή γινόταν και πάλι αλλά ως ημερήσια εκδρομή. Τότε και πάλι με τρένο αλλά με συνοδό τον θείο μου Γιώργο Μήλα, που ήταν και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εκδρομικών Σωματείων Ελλάδος. Ξεκινούσαμε ή από τον Σταθμό Λαρίσης, που υπάρχει και σήμερα, ή από τον Σταθμό Πελοποννήσου που πλέον δεν λειτουργεί. Πηγαίναμε σε τοποθεσίες που τις χρησιμοποιούσαμε στη συνέχεια ως ορμητήριο για πεζοπορία.
- Θυμάμαι το Σύρτζι (στην πρώτη φωτογραφία). Το Σύρτζι βρίσκεται μετά το Σχηματάρι και δεξιά πριν από τη λίμνη Υλίκη. Σήμερα λέγεται Ύπατο και είναι ένα μικρό χωριό του νομού Βοιωτίας. Βρίσκεται ανατολικά της Θήβας στις πλαγιές του ομώνυμου όρους (μία από τις πεζοπορίες που σας έλεγα). Σε απόσταση περίπου τριών χιλιομέτρων από το χωριό δεσπόζει το «μπαλκόνι» της Βοιωτίας: Η Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Σαγματά, χτισμένη στην άκρη ενός γκρεμού (κι άλλη επιλογή για πεζοπορία).

- Θυμάμαι το Λαύριο και συγκεκριμένα την Καμάριζα και το Θορικό. Από το 1885 και μέχρι το 1957 υπήρχε σιδηροδρομική σύνδεση Αθηνών - Λαυρίου, η οποία είχε αρχικά αφετηρία την πλατεία Λαυρίου (η πρώτη πλατεία στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου μετά την Ομόνοια) της Αθήνας (και αργότερα το Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου) και κατέληγε στον κέντρο του Λαυρίου. Από εκεί κάναμε πεζοπορίες στην Καμάριζα, η οποία ονομάστηκε έτσι από τις καμάρες των μεταλλευτικών στοών. Ήταν το κέντρο των μεταλλευτικών έργων, όχι μόνο στα αρχαία αλλά και στα νεότερα χρόνια. Σήμερα ονομάζεται Άγιος Κωνσταντίνος. Μια δεύτερη βόλτα ήταν προς το Θορικό εκεί όπου βρίσκεται το αρχαιότερο θέατρο που σώζεται στην Ελλάδα. Βρίσκεται (εννοείται) παρατημένο και ξεχασμένο, αν και χωρούσε περίπου 4.000 θεατές. Είχε ξύλινη σκηνή που ποτέ δεν έγινε πέτρινη, όπως σε άλλα θέατρα. Το κοίλον του θεάτρου ήταν ελλειψοειδές και η ορχήστρα, που ήταν μεγαλύτερη από τις ορχήστρες άλλων αρχαίων θεάτρων, δεν ήταν κυκλική. Η τελευταία πεζοπορία, μας έφερνε πίσω στην πόλη του Λαυρίου όπου βρισκόταν το εργοστάσιο κεραμικών, που λειτουργούσε μέχρι και το 1957. Και μόνο να βλέπεις τους αγγειοπλάστες να δημιουργούν ήταν αρκετό…
- Τέλος, θυμάμαι και τα Δερβενάκια, εκεί όπου έγινε η γνωστή μάχη και όπου βρίσκεται και σήμερα ο ανδριάντας του αγαπημένου μου ήρωα: Του Θοδωρή Κολοκοτρώνη.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά το τρένο δεν έφυγε από τη ζωή μου. Πάντα με ταξίδευε: Και στον Πειραιά όπου σπούδαζα στην Ανωτάτη Βιομηχανική. Και στον Άραξο, στην 124η Πτέρυγα Βασικής Εκπαίδευσης της Αεροπορίας. Και στη Θεσσαλονίκη, στο αεροδρόμιο του Σέδες, στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών. Και στην Αμαλιάδα, με προορισμό την 117η Πτέρυγα Μάχης της Ανδραβίδας και τέλος στη Δεκέλεια για την 31η Διοίκηση Αεροπορικής Εκπαίδευσης. Μια ζωή με το τρένο, λοιπόν…».
Αυτά διάβαζα στις σημειώσεις μου. Άχρηστες πια γι’ αυτό και τις τσαλάκωσα και τις πέταξα στο καλάθι των αχρήστων. Έκλεισα για λίγο τα μάτια. Άκουγα τον ήχο της μηχανής και τον ήχο των τροχών πάνω στις γραμμές. Σκεφτόμουνα όμως πως τώρα έχω πιο σημαντικά να σας πω. Κράτησα για σας μόνο τις φωτογραφίες. Κράτησα όμως και τα ταξίδια στο όνειρο. Βοήθησε σ’ αυτό ένα τρένο που άρχισε τα δρομολόγιά του στον πολιτιστικό χάρτη της πρωτεύουσας πριν από περίπου 17 χρόνια. Μιλάω για το Τρένο στο Ρουφ (δεύτερη φωτογραφία). Εκεί είχαμε τη χαρά να ζήσουμε όλα τα ταξίδια των ονείρων μας. Εκεί από το 1997 βρήκαμε αυτό που μας έλειπε: Και στο θέατρο, και στη μουσική, και στις νέες ιδέες. Φυσικά και στον καφέ ή στο ποτό, οπωσδήποτε με μια διαφορετική προσέγγιση στο δείπνο, αλλά -τέλος- και στις ανοιξιάτικες, καλοκαιρινές και φθινοπωρινές ημέρες στον «κινηματογραφικό» χώρο της αποβάθρας.

- Μόλις 10 λεπτά με τα πόδια από το πολύβουο Γκάζι μπορείτε να πάτε στην «Αποβάθρα» (τρίτη φωτογραφία). Είναι το υπαίθριο καλλιτεχνικό στέκι της Αμαξοστοιχίας - Θεάτρου που είναι σταθμευμένη στις ράγες του σιδηροδρομικού σταθμού Ρουφ. Εκεί θα απολαύσετε δροσερά κοκτέιλ, νόστιμα σνακ και ψαγμένα ακούσματα από τον μουσικό παραγωγό. Ακόμη θα παρακολουθήσετε εκθέσεις, video προβολές και αναπάντεχες μουσικές συναυλίες. Θα αποδράστε έτσι στο πιο δροσερό και ατμοσφαιρικό σκηνικό της πόλης με ντεκόρ τα φωτισμένα βαγόνια και τις ανθισμένες πικροδάφνες.
- Για καφέ και ποτό σας περιμένει το Wagon – Bar (τέταρτη φωτογραφία). Είναι ένα παλιό, ξύλινο, φορτηγό βαγόνι, που στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μετέφερε «ίππους 8 και άνδρες 20». Τώρα λειτουργεί ως μπαρ μέχρι αργά τη νύχτα με μουσική, ποτό και ελαφρύ φαγητό. Συχνά φιλοξενεί και κάποιες ξεχωριστές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Στο ατμοσφαιρικό και ζεστό αυτό βαγόνι με το χαμηλό φωτισμό και το ιδιαίτερο ντεκόρ, οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν το ποτό τους, να συναντήσουν τους καλλιτέχνες των παραστάσεων και να οργανώσουν τα πάρτι τους. Τους θερινούς μήνες το βαγόνι γίνεται ένα με το υπαίθριο μπαρ της «Αποβάθρας».
- Ακολουθεί ο χώρος για τις νέες ιδέες. Πρόκειται για το New Wagon (πέμπτη φωτογραφία). Είναι το νεότερο της Αμαξοστοιχίας. Διαθέτει 12 κουπέ, στα οποία πραγματοποιούνται κάθε άνοιξη το Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών και εικαστικές παρουσιάσεις. Σε κάθε κουπέ και μια παράσταση μόνο με 6 θεατές - επιβάτες και τους ηθοποιούς. Ευρηματικές ιδέες, πρωτότυπες προσεγγίσεις, αμεσότητα και ελεύθερη έμπνευση.
- Πάμε τώρα για μουσική στο Βαγόνι Orient Express (έκτη φωτογραφία). Είναι το κόσμημα της Αμαξοστοιχίας, με αξία ιστορική και αισθητική. Κατασκευάστηκε το 1924. Είναι γνωστό και ως «Ελληνικό Βαγόνι». Ήταν τμήμα του μυθικού τρένου Orient Express. Στο σπάνιο, μουσειακό αυτό wagon restaurant, που έχει ανακαινιστεί, διατηρώντας όλα τα παλαιά στοιχεία του, τα οποία ζωντανεύουν την ατμόσφαιρα και το ύφος της θρυλικής αυτής εποχής, λειτουργεί η μουσική σκηνή του Τρένου. Στο μαγικό ντεκόρ του ιστορικού αυτού οχήματος, μόνο 33 θεατές έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μία μοναδική εμπειρία: πρωτότυπες μουσικές παραστάσεις με ποτό και φαγητό, εικαστικές παρουσιάσεις και θεματικά δείπνα.
- Ακολουθεί το Θεατρικό Βαγόνι (έβδομη φωτογραφία). Είναι μία ανακατασκευασμένη ιταλική επιβατάμαξα του 1950 διαμορφωμένη σε μία κομψή, πλήρως εξοπλισμένη, θεατρική σκηνή, όπου παρουσιάζονται θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, διαλέξεις και άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα. Διαθέτει επίσης μηχανισμό προσομοίωσης κίνησης του τρένου.

- Η βόλτα μας ολοκληρώνεται στο Wagon-Restaurant (όγδοη φωτογραφία). Είναι μία αναπαλαιωμένη προπολεμική εστιάμαξα, που λειτουργεί ως εστιατόριο. Οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν ένα ρομαντικό δείπνο στην αυθεντική ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής ή και να παρακολουθήσουν στον ίδιο χώρο ζωντανή μουσική, εικαστικές εγκαταστάσεις, εκθέσεις φωτογραφίας και πρωτότυπα καλλιτεχνικά δρώμενα.
- Όλα αυτά σχεδιάζονται και υλοποιούνται με κόπο και πόνο από έναν άνθρωπο που είναι και σταθμάρχης, και μηχανοδηγός, και θερμαστής, αλλά και κλειδούχος. Δηλαδή όλοι οι ρόλοι βρίσκονται σε ένα πρόσωπο που, εκτός από ιδέες και γνώσεις, διαθέτει πάθος και εξαιρετικούς συνεργάτες. Μιλάμε για την κυρία Τατιάνα Λύγαρη (ένατη φωτογραφία) η οποία ξέρει να κρατάει την ισορροπία της ακόμη και στα δύσκολα. Η κυρία Λύγαρη οδήγησε το τρένο της σε λαμπερούς σταθμούς έχοντας ως συνεπιβάτες τα πιο δυνατά ονόματα από κάθε χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου, της μουσικής, των γραμμάτων και των τεχνών. Το πρώτο δοκιμαστικό ταξίδι στο όνειρο έγινε στη Ρωσία σε συνεργασία με το Ακαδημαϊκό Θέατρο του Τβερ. Ήταν η θεατρική περίοδος 1996-1997 και η «Άννα Καρένινα» του Λέοντος Τολστόι χάραξε το δρόμο. Αυτή η πρώτη αμαξοστοιχία μετά το Θέατρο του Τβερ έφθασε και στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Την επόμενη χρονιά, το 1997, άρχισαν και επίσημα τα δρομολόγια του Τρένου από το σταθμό του Ρουφ. Πολλά τα έργα, πολλοί οι πρωταγωνιστές. Εκτός από το πρώτο δρομολόγιο θα θυμίσω μόνο εκείνα που μας ταξίδευαν σε άλλους τόπους μακρινούς. Το πράσινο φως άναψε η «Λαχτάρα για κεράσια». Μετά «Η κυρία εξαφανίζεται» σε ένα σιδηροδρομικό ταξίδι προς το Λονδίνο. Μια γριά γκουβερνάντα φεύγει σιδηροδρομικώς από μια χώρα των Βαλκανίων με προορισμό την πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού εξαφανίζεται.
- Η μουσική - ποιητική παράσταση «Θέλετε δέντρ’ ανθίσετε, θέλετε μαραθείτε…» ταξιδεύει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
- Υπ’ Ατμόν: Ένα ταξίδι από το Παρίσι ως την Κωνσταντινούπολη με μουσικές στάσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις που στάθμευε το θρυλικό τρένο Orient Express στα γοητευτικά χρόνια της belle époque και του μεσοπολέμου (Παρίσι, Βερολίνο, Βενετία, Βουκουρέστι, Βελιγράδι, Αθήνα, Σόφια, Κωνσταντινούπολη).
- Χάρισμα – η Συμμετρία της Αρμονίας. Δημοφιλή τραγούδια και μελωδίες από την Αθήνα του 1896 έως την Αθήνα του 2004 και το Πεκίνο του 2008 με 24 ενδιάμεσους σταθμούς (Παρίσι 1900, St Louis 1904, Λονδίνο 1908, Στοκχόλμη 1912, Άντβερμπ 1920 κ.λπ.) καθώς και κείμενα από την Αρχαία και Νέα Ελληνική Γραμματεία (Πίνδαρος, Παυσανίας, Ελύτης κ.λπ.) με θέμα τα ιδεώδη του Ολυμπισμού και τη σχέση μεταξύ μουσικής και αθλητισμού, συνθέτουν τον κορμό της πρωτότυπης αυτής μουσικοθεατρικής παράστασης.
- Πάλι στη Ρωσία με το «Σπάσε τη σιωπή». Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό έργο, το οποίο διαδραματίζεται τα πρώτα χρόνια της μετα-επαναστατικής Ρωσίας (1920-1924) μέσα σ' ένα αυτοκρατορικό βαγόνι - κινητό σπίτι ενός Ρώσου αριστοκράτη, ο οποίος εργάζεται ως επιθεωρητής Τηλεφώνων των Βορείων Σιδηροδρόμων.
- Στο μουσικό βαγόνι παρακολουθήσαμε τη μουσική - χορευτική παράσταση «Κυρία Μουσική, Χορεύετε;». Το νοερό ταξίδι έγινε στο μουσικό θέατρο και τον κινηματογράφο των χρυσών δεκαετιών '30, '40, '50 και στις μητροπόλεις του είδους, όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι αλλά και η Αθήνα αυτής της εποχής. Διάσημα τραγούδια από το Μπρονγουέι, το West End, τις ταινίες του Χόλιγουντ, τις μεγάλες παριζιάνικες πίστες και την αθηναϊκή επιθεώρηση. Τραγούδια που αγαπήθηκαν από τις φωνές του Φρεντ Αστέρ, της Μέριλυν Μονρόε, της Έλλα Φιτζέραλντ, της Μπίλυ Χόλιντεϋ, του Τίνο Ρόσσι, της Ζοζεφίνα Μπέικερ, του Υβ Μοντάν αλλά και της Σοφίας Βέμπο.
- Είχαμε όμως αργότερα και ταξίδια στη γεύση με την «Πεντανόστιμη». Με μπρέικ ντανς, πυγμαχία, ροκ 'ν ρολ και υψηλή γαστρονομία σε σκηνοθεσία της Τατιάνας Λύγαρη και με τον Ηλία Μαμαλάκη να δανείζει τη φωνή του σ’ έναν διάσημο σεφ που ως καλός νεραϊδονονός δίνει λύση στην ιστορία. Έξι ταλαντούχοι ηθοποιοί με πολύ κέφι έστησαν μια κατσαρόλα και μαγείρεψαν επί σκηνής πεντανόστιμες συνταγές τις οποίες προσέφεραν στους θεατές για να δοκιμάσουν όταν έπεσε η αυλαία.
- Η μουσική παράσταση «Άλλο Τρένο η Αγάπη» μας έφερε πιο κοντά στην τζαζ. Το ίδιο πέτυχαν και οι «Μάγισσες στο Ρουφ».
- Δεν έλειψαν όμως και τα Κυριακάτικα Λογοτεχνικά Μεσημέρια στο Orient Express.
- Επιπλέον ένας διάσημος παραμυθάς έφτιαξε μια παράσταση για ενήλικες. Πρόκειται για μια ιδέα γεμάτη καινοτομία. Ο Ευγένιος Τριβιζάς έγραψε αποκλειστικά για το "Τρένο στο Ρουφ", ένα «διπλό» θεατρικό έργο με τίτλο «Έβδομος Σταθμός», το οποίο παρουσιάστηκε σε δύο διαφορετικές εκδοχές. Μία εκδοχή μόνο για ενήλικες θεατές με τον υπότιτλο «Αποπλάνηση μιας κούκλας» και μία δεύτερη εκδοχή για τους μικρούς θεατές με τον υπότιτλο «Το μυστικό του πειρατή Μπελαφούσκ».
- Το μουσικό βαγόνι φιλοξένησε το Gallery, με τους Musica Mista. Ο Μάνος Χατζιδάκις, o J. S. Bach και ο Άστορ Πιατσόλα «συνάντησαν» την παράδοση της Σαρδηνίας και της Κάτω Ιταλίας και φλέρταραν με τις παθιασμένες μουσικές της Λατινικής Αμερικής.
- Στη συνέχεια μάθαμε ότι «Οι κυρίες τραγουδούν και… μπλουζ». Οι δύο γοητευτικές performers - τραγουδίστριες, Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή με τη συνοδεία πιάνου, κιθάρας και κρουστών παρουσίασαν παραδοσιακά ελληνικά, ρεμπέτικα, ελληνόφωνα της Κάτω Ιταλίας, ισπανόφωνα, ρουμάνικα, βουλγάρικα, σέρβικα, τούρκικα, fados, ιρλανδέζικα και αμερικάνικα μπλουζ.
- Σειρά στα ταξίδια μας είχε ο Λίβανος και «Το κολιέ της Ελένης». Ήταν η ιστορία μιας γυναίκας από τη Δύση, που συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο σε μια ζεστή και χαοτική πόλη της Μέσης Ανατολής όπου έχασε ένα μικρό κολιέ με απλές άσπρες πέρλες. Σε μία τρελή αναζήτηση, ψάχνει αυτό το ταπεινό και εύθραυστο αντικείμενο στους πολυσύχναστους και δαιδαλώδεις δρόμους της πόλης. Το έργο αυτό παρουσιάστηκε και στη Βηρυτό, στο θέατρο Al Madina.
- Από το τρένο δεν έλειψε ούτε η όπερα, ούτε το καμπαρέ. Έτσι το μουσικό βαγόνι μας έμαθε όλα τα μυστικά για την «Αρπαγή της Ηνωμένης Ευρώπης».
- Αλλά και η Αμερική έδωσε το "παρών". Για να την ανακαλύψουμε μας βοήθησε η Χρύσα Σπηλιώτη.
- Φυσικά τους μικρούς θεατές περίμενε το «Μυστήριο στο Τούνδρα Εξπρές». Ακολουθώντας τα χνάρια της μεγάλης παράδοσης των αστυνομικών έργων της Αγκάθα Κρίστι, το «Μυστήριο», κομμένο και ραμμένο για το χώρο της Αμαξοστοιχίας - Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ, υπέγραψε ο μυστηριώδηςΠέτρος Χατζόπουλος που δεν είναι άλλος από το γνωστό μας -και αγαπημένο- Έλληνα πεζογράφο,Αύγουστο Κορτώ. Με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο ήρωα των παιδιών, Κορνήλιο Κρικ (τον διασημότερο σκίουρο-ντετέκτιβ του κόσμου), την αλλοπαρμένη πυγολαμπίδα βοηθό του, Μάρθα κι ένα καστ αξέχαστων χαρακτήρων, το έργο χάρισε στιγμές σασπένς και ξεκαρδιστικής κωμωδίας και μίλησε για την απληστία, την αγάπη και το συναρπαστικό κυνήγι της αλήθειας. Παράλληλα, τα παιδιά βίωσαν μοναδικές εμπειρίες ως ταξιδιώτες στα αυθεντικά βαγόνια με τον μηχανισμό κίνησης, την έκδοση εισιτηρίων του τρένου, την επίσκεψη στο Wagon-Restaurant και στο πωλητήριο του θεάτρου με τα μικρά σουβενίρ τρένων και άλλα ευχάριστα απροσδόκητα.
- Στην Αγγλία μας πήγε το «Γαϊδουροκαλόκαιρο» με το wagon bar.
- Στα 12 Κουπέ παρακολουθήσαμε το Φεστιβάλ με τους νέους δημιουργούς και τις πρωτότυπες ιδέες τους.
- Από την Ιρλανδία και το Μπέλφαστ έφθασε ο παλιός μας γνώριμος και αγαπημένος «Όμηρος» του Μπρένταν Μπίαν.
- Ο Ηλίας Μαμαλάκης πάντα μαζί με την Τατιάνα Λύγαρη και ένα θίασο άξιων ηθοποιών ετοίμασε το επόμενο ταξίδι στο οποίο οι μικροί θεατές επιβιβάζονταν στο Διαστημότρενο για ταξίδια μακρινά στη Γαλλία, την Αίγυπτο αλλά και την Ελλάδα, ενώνοντας την αγάπη τους για το θέατρο, την περιπέτεια, την επικοινωνία και το… καλό φαγητό. Ήρωάς τους ο κύριος Ιγνάτιος Ροδόλφος Ντε Λος Χούπα Γκλούπα. Μέγας ταξιδευτής και περιηγητής. Αλλά και διάσημος καλοφαγάς. Τα κατάφερνε και στα ηλεκτρονικά. Καπετάνιος σε ένα διαστημότρενο που μπορούσε να γίνει διαστημόπλοιο, υποβρύχιο, αεροπλάνο, ελικόπτερο είχε παράλληλα την ικανότητα να ταξιδεύει μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Ο Ιγνάτιος μαζί με το αχτύπητο πλήρωμα αυτού του απίθανου υπερτρένου και τους μικρούς επιβάτες ξεκινούσαν ένα ταξίδι στο Μεσαιωνικό Παρίσι, τον Γαλαξία του Ηρακλέα, τη Σάμο του Πυθαγόρα, την Κρήτη του Δαίδαλου και του Ίκαρου, αλλά και στα παλάτια τις ψηλομύτας Κλεοπάτρας στην Αίγυπτο.
- Ένα φανταστικό ταξίδι με τη μουσική και τα τραγούδια του κόσμου ήρθε στη συνέχεια. Με το γκρουπ«Ο κήπος της Έδεν» και την υπέροχη φωνή της Αναστασίας, ανεβήκαμε στο υπερωκεάνιο και από τον Πειραιά, ταξιδέψαμε στα λιμάνια της δυτικής Μεσογείου. Διασχίσαμε τον Ατλαντικό και από το Μπουένος Άιρες πήραμε το τρένο και από χώρα σε χώρα φθάσαμε μέχρι τη Νέα Υόρκη. Στο γυρισμό κάναμε στάσεις στα Βρετανικά νησιά και στην Ευρώπη. Μπήκαμε στο Orient Express για να καταλήξουμε πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στην Αθήνα.
- Κάναμε όμως και ένα ταξίδι με «Το τρένο των νεφών». Με αυτό ταξίδεψαν οι θεατές στη μυστηριώδη Λατινική Αμερική μαζί με χρυσοθήρες, ινδιάνους, βασιλιάδες και κονκισταδόρες. Γνώρισαν την Εβίτα Περόν, τον Ωνάση, τον Τσε Γκεβάρα και τον στρατηγό Μπολιβάρ αλλά και τον ποιητή που γεννήθηκε σε επτά πόλεις. Ακολούθησαν από βαγόνι σε βαγόνι τον ήρωα της Φακίνου, τον Κανένα, που έψαχνε τον πατέρα του σ’ ένα ταξίδι ζωής προς τη μεγάλη θάλασσα. Μοιράστηκαν μαζί του όλες τις εμπειρίες της ζωής από τη γέννηση ως την πλήρη ενηλικίωσή του καθώς από βαγόνι σε βαγόνι μεγάλωνε κατά δέκα χρόνια. Μια Οδύσσεια, μια πορεία στις ράγες της ζωής για την ανακάλυψη του εαυτού, ένα ταξίδι ζωής του Κανένα ή του Καθένα από εμάς.

Τα παιδιά που βλέπουν τα τρένα… να πετούν

Διαβάζοντας τις σημειώσεις μου πέρασε η ώρα. Κουράστηκα και τα βλέφαρα άρχισαν να γέρνουν. Ένας θόρυβος στην πόρτα του κουπέ με… ύπνησε:
-Το εισιτήριό σας,παρακαλώ.
Σαστισμένος ψάχνω να το βρω ανάμεσα στα χαρτιά μου. Τότε πρόσεξα ότι ο ελεγκτής ήταν γυναίκα. Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια είδα γυναίκα ελεγκτή. Πολύ γλυκιά φωνή. Πολύ όμορφη. Κάτι μου θύμιζε βέβαια. Πήρε το εισιτήριο, το κοίταξε και μου είπε: Κύριέ μου με αυτό το εισιτήριο μπορείτε να μπείτε κι εσείς στο θεατρικό βαγόνι μαζί με «Τα παιδιά που βλέπουν τα τρένα… να πετούν». Όταν την άκουσα να μου το λέει αυτό, τότε «ξύπνησα» και θυμήθηκα ποια ήταν η ελεγκτής των εισιτηρίων. Ναι! Ήταν η κυρία Τατιάνα Λύγαρη. Μέχρι να της πω μια λέξη είχε ήδη πάει στο διπλανό κουπέ για να συνεχίσει τον έλεγχο των εισιτηρίων. Δεν ήταν όμως μόνη. Στο θεατρικό ταξίδι που είχε εμπνευστεί είχε και συνοδοιπόρους: Ήταν η Ειρήνη Αναγνωστοπούλου, που επιμελήθηκε τη θεατροπαιδαγωγική προσαρμογή του έργου και η Τζωρτζίνα Κακουδάκη, που συνέδραμε στη δόμηση της διαδραστικής συμμετοχής των παιδιών. Η Άλκηστις Ραυτοπούλου έγραψε τη μουσική. Η Πένυ Κορρέ σχεδίασε τα κοστούμια. Η Πέπη Ζαχαροπούλου έκανε τις χορογραφίες. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Ειρήνη Αναγνωστοπούλου, Έλενα Μεγγρέλη και ο Άρης Τσαμπαλίκας.
Μέχρι να πάω στο θεατρικό βαγόνι πρόλαβα και διάβασα δυο λόγια από το σημείωμά της:
«Πρόκειται για μία ξεχωριστή εμπειρία διαδραστικής θεατρικής παράστασης και παιδαγωγικού παιχνιδιού. Το Τρένο στο Ρουφ δίνει τη δυνατότητα στους μικρούς θεατές να ζήσουν μέσα από τις παραστάσεις την ιδιαίτερη εμπειρία της γνωριμίας και επαφής με το μοναδικό Τρένο-Θέατρο. Μετά την περσινή επιτυχία και τα θετικά σχόλια από εκπαιδευτικούς, γονείς και παιδιά, παρουσιάζει για δεύτερη συνεχή χρονιά το πρωτότυπο διαδραστικό σιδηροδρομικό ταξίδι, με τίτλο «Τα Παιδιά που Βλέπουν τα Τρένα να… Πετούν». Μια ξεχωριστή εμπειρία θεατρικής παράστασης, διαδραστικού και παιδαγωγικού ταξιδιού, εμπνευσμένη από το κλασικό αριστούργημα παιδικής λογοτεχνίας της Βρετανής συγγραφέως,Έντιθ Νέσμπιτ, «Tα παιδιά που έβλεπαν τα τρένα να περνούν». Είναι μια ιστορία που αγαπήθηκε πολύ, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έγινε κινηματογραφική ταινία. Η σπουδαία Βρετανή συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας των αρχών του 20ου αιώνα, η «πρώτη σύγχρονη πεζογράφος για παιδιά», μετακίνησε το φανταστικό σύμπαν των δράκων και των μαγικών ραβδιών στη σύγχρονη πραγματικότητα, δίνοντας στους ήρωές της την ευκαιρία να βρουν την ουτοπία, τη χαρά και το όνειρο μέσα στις καθημερινές αλήθειες της ζωής».

Τρεις μυστηριώδεις αλλά και ξεχασμένες βαλίτσες

O σταθμάρχης, ο μηχανοδηγός και ο θερμαστής του Τρένου υποδέχονται τους μικρούς επιβάτες στα βαγόνια της Αμαξοστοιχίας και τους ξεναγούν στο κινούμενο βασίλειό τους. Εκεί, μαζί τους, ανακαλύπτουν τρεις μυστηριώδεις βαλίτσες, ξεχασμένες από καιρό, απ’ όπου θα ξεπηδήσουν οι συναρπαστικές ιστορίες τριών μικρών παιδιών, που η ζωή τους αλλάζει δραματικά, όταν ο πατέρας τους φεύγει ανεξήγητα από το σπίτι. Η Μπόμπι, ο Πήτερ και η Φύλλις εγκαταλείπουν την άνετη ζωή στη μεγαλούπολη και μετακομίζουν με τη μητέρα τους σ’ ένα μικρό αγροτόσπιτο δίπλα στα τρένα, όπου ζουν απίθανες περιπέτειες. Γίνονται φίλοι με τους κατοίκους του μικρού χωριού και ξεκινούν ένα νέο ταξίδι ανακάλυψης και περιπέτειας. Μαζί τους γνωρίζουμε τον κύριο Περκς, τον κλειδούχο του σταθμού, τον μυστηριώδη κύριο «Κάππα» που ταξιδεύει πάντα με το τρένο των 9:15, τον άγνωστο συγγραφέα, που δεν έχει ταυτότητα και τον Τζιμ με την κόκκινη μπλούζα, που παραλίγο μια μέρα να χαθεί στο τούνελ... Αλλά το μεγάλο μυστήριο για τα τρία αδέρφια παραμένει: πού είναι ο πατέρας, το στήριγμά τους; Θα γυρίσει ποτέ πίσω; Το έργο αγγίζει θέματα επίκαιρα, όπως η ραγδαία αλλαγή των οικονομικών συνθηκών και οι επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας, η σημασία της αλληλεγγύης, η αναγκαιότητα του ομαδικού πνεύματος και της ανθρωπιάς. Ανοίγει ένα δρόμο φωτεινό, προτείνοντάς μας να δούμε τη ζωή μέσα από τα μάτια των παιδιών, που διατηρούν την πίστη τους, ανακαλύπτουν «κρυμμένους θησαυρούς» που οι μεγάλοι δυσκολεύονται να αντιληφθούν, «γιατί οι μεγάλοι σκέφτονται μόνο τον τελικό προορισμό τους», που μετατρέπουν την αφέλεια σε πράξη ανθρωπιάς και κοινωνικής συνοχής, μα πάνω απ’ όλα «βλέπουν», παρ’ όλα τα νέφη της καθημερινότητας, μερικές φορές πιο καθαρά κι από τους ενήλικες.

Τα παιδιά δημιουργούν μόνα τους χαρακτήρες…

Οι συντελεστές της παράστασης έχουν τη σύνθετη ιδιότητα του ηθοποιού, του παιδαγωγού και του εμψυχωτή. Με την εμπειρία τους καθοδηγούν τα παιδιά σ’ ένα ρόλο ενεργητικό, όπου όχι μόνο παρακολουθούν και ταυτίζονται με τους ήρωες, αλλά χτίζουν μαζί την αφήγηση της ιστορίας. Δημιουργούν μόνα τους χαρακτήρες και τους δίνουν ταυτότητα, συνεργάζονται για να εμπλουτίσουν την πλοκή και τέλος δίνουν τη δική τους εκδοχή στην έκβαση της ιστορίας. Η ενεργή συμμετοχή τούς δίνει την ευκαιρία να περιπλανηθούν βιωματικά στα κεντρικά θέματα του έργου: την αξιοποίηση των ανατροπών στη ζωή μας, τη διατήρηση της ελπίδας, τη φιλία, τη συνεργασία, το μοίρασμα, την πίστη στους ανθρώπους αλλά και στην ίδια τη ζωή, το δικαίωμα να ονειρεύεσαι, και τέλος τη βεβαιότητα ότι σε κάποια στροφή οι ράγες της ζωής θα σου φέρουν αυτό που επιθυμείς, αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να το δεις, όπως ακριβώς «τα παιδιά που βλέπουν τα τρένα να… πετούν».
Ταυτόχρονα προσφέρουν ένα μέρος των εσόδων από τα εισιτήριά τους, μέσα από μία διαδραστική διαδικασία κατά τη διάρκεια της παράστασης, στο Φιλανθρωπικό Σωματείο «Οι φίλοι του παιδιού».
Η παράσταση διαρκεί 1 ώρα και 20 λεπτά. Παίζεται κάθε Σάββατο στις 5 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι. Επίσης τις καθημερινές στις 10 το πρωί για σχολεία..

Παράταση για ένα εορταστικό "Εβίβα"

Η παράσταση "Εβίβα!" πήρε παράταση και θα παρουσιαστεί και πάλι στις 23, 28 και 30 Δεκεμβρίου 2014. Επίσης, στις 4 και 6 Ιανουαρίου 2015. Έτσι όσοι θέλουν θα μπορέσουν να ευχηθούν «Εβίβα» στους ηθοποιούς της παράστασης και να τσουγκρίσουν τα ποτήρια τους τις ημέρες των εορτών.

The Jazz Express σε Νέα Υόρκη και Νέα Ορλεάνη

Ο Μάρκος Παπασηφάκις και το πλήρωμα του Jazz Express, με όχημα το σπάνιο βαγόνι του Orient Express, μας ταξιδεύουν στην Αμερική του Κραχ και στην ιστορία των Μπλουζ και της Τζαζ, από τη Νέα Ορλεάνη στο Κάνσας Σίτυ κι από κει στη Νέα Υόρκη, με μια υποβλητικά σκηνοθετημένη μουσική παράσταση με εναλλαγή λόγου, ήχου και συντελεστών. Το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου, την Πέμπτη 1 Ιανουαρίου και το Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015, στις 9 μ.μ.

Πάμε στο Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη

Ταξιδεύουμε στο χρόνο και τους τόπους απ’ όπου πέρασε το Orient Express, «ο Bασιλιάς των Tρένων», κι εμείς επιβάτες μιας άλλης εποχής μέσα από μελωδίες που άντεξαν στο χρόνο: Την Πέμπτη 25, την Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014 και την Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015, στις 9.30 μ.μ.

«Γύρνα ξανά» με τη Βασιλική Μουρίκη

Μια φρέσκια φωνή σε νέες δημιουργίες και αγαπημένα τραγούδια. Η νεαρή αλλά διακεκριμένη ερμηνεύτρια από την Πάτρα, Βασιλική Μουρίκη, μας επισκέπτεται την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου στις 9 μ.μ. για ένα γιορτινό ταξίδι με το Τρένο στο Ρουφ. Αισθαντικά και απροσποίητα ερμηνεύει δικές της συνθέσεις, αλλά και διασκευές αγαπημένων τραγουδιών, ελληνικών και ξένων, καθώς και χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Μας συντροφεύει σε ένα μουσικό ταξίδι σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδωμένο μέσα από τη φρέσκια ματιά ενός δεκαοχτάχρονου κοριτσιού, που μας συνεπαίρνει με το νεανικό αυθορμητισμό του. Μαζί της ο εξαιρετικός πιανίστας και μαέστρος Πέτρος Καρπαθάκης και στα κρουστά ο αξιόλογος μουσικός Άγγελος Διαμαντόπουλος.

Χρήσιμες πληροφορίες για τα «δρομολόγια»

Αμαξοστοιχία – Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Σιδηροδρομικός Σταθμός Ρουφ
επί της Κωνσταντινουπόλεως

Ημέρες και ώρες λειτουργίας
Η Αμαξοστοιχία – Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ λειτουργεί όλο το χρόνο (εκτός Αυγούστου).
Παροχές:
Ο χώρος διαθέτει δωρεάν υπαίθριο πάρκινγκ.
Είναι δυνατή η πρόσβαση με αναπηρικό αμαξίδιο στο bar «Αποβάθρα», στο Wagon – Bar και στο Wagon – Restaurant.

Τηλέφωνα επικοινωνίας
210-5298.922 και 6937-604988
Σταθμός Ρουφ, στην Κωνσταντινουπόλεως. Πρόσβαση και με τον προαστιακό. Επίσης με το μετρό. Στάση Κεραμεικός και μετά 10 λεπτά περπάτημα.

ΠΗΓΗ: www.catisart.gr