Διαλέξαμε τα δικά μας must see από το πλούσιο πρόγραμμα παραστάσεων του Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «τα 12 Κουπέ» που συνεχίζεται για 13η χρονιά.
'Blame, μια ωδή στον φόνο' | Υπατία Κορνάρου©
Φέτος ανανεώσαμε το ραντεβού μας με το Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών "τα 12 Κουπέ" που διοργανώνει στην Αμαξοστοιχία - Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ εδώ και δεκατρία χρόνια η Τατιάνα Λύγαρη, δημιουργός και καλλιτεχνική διευθύντρια αυτού του μοναδικού στο είδος του πολιτιστικού χώρου. Αυτό το κάτι μαγικό που συμβαίνει στα ιστορικά βαγόνια της αμαξοστοιχίας και στο υπαίθριο stage της αποβάθρας ενέπνευσε για ακόμα μια χρονιά δεκαεπτά ομάδες νέων καλλιτεχνών από το χώρο του θεάτρου, του χορού, της μουσικής και των εικαστικών να δημιουργήσουν και να παρουσιάσουν μια σειρά έργων σύντομης διάρκειας που συνδιαλέγονται με την πορεία του ανθρώπου "μέσα" και "έξω", τις προσκλήσεις που αντιμετωπίζει στη σύγχρονη εποχή όπως η επίδραση της τεχνητής νοημοσύνης, επαναπροσδιορίζοντας όλα όσα μάς καθιστούν βαθιά ανθρώπινους. Το φεστιβάλ που έχει αγαπηθεί από κοινό και καλλιτέχνες, συνεχίζεται καθημερινά έως την 1η Ιουνίου με ελεύθερη είσοδο.
Από το σώμα ως πολιτική πράξη μέχρι την τηλεοπτική παρωδία της καθημερινής μας ζωής αλλά και το συλλογικό τραύμα, οι παρακάτω παραστάσεις συναντώνται σε ένα κοινό πεδίο: την ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο – άλλοτε τρυφερά, άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με μια σκοτεινή, μεταφυσική διάθεση. Κάπως έτσι αποδεικνύουν ότι η σκηνή μπορεί να χωρέσει τα πιο ιδιωτικά, τα πιο παράξενα και τα πιο συλλογικά μας ερωτήματα.
Ποιος αναρωτιέται που είσαι όταν δεν γυρνάς σπίτι το βράδυ;
Στο "Something borrowed, something blue" του Κωνσταντίνου Αργυρίου Ευαγγελούδη, η σκηνή γεμίζει με πέντε θηλυκά σώματα που δεν χορεύουν απλώς, αλλά κουβαλούν το βάρος και τη μνήμη των σχέσεων, της ελευθερίας, της ανάγκης για επαφή και της εσωτερικής σύγκρουσης. Η χορογραφία γίνεται ένα εσωτερικό ταξίδι, μια σωματική εξερεύνηση του τι σημαίνει να ανήκεις και τι σημαίνει να είσαι μόνος. Με έντονη ευαισθησία και ενσώματη πολιτική ματιά, το έργο ανατέμνει τις δυναμικές συντροφικότητας και αυτονομίας. 'Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο δημιουργός δια στόματος της σημαντικής Αμερικανίδας ανθρωπολόγου Μάργκαρετ Μιντ, μία από τις παλαιότερες ανθρώπινες ανάγκες είναι να έχεις κάποιον να αναρωτιέται πού είσαι όταν δεν γυρνάς σπίτι το βράδυ.
Χορεύουν οι Δανάη Γιαννακάκου, Ειρήνη Καλλιανιώτη, Μάρα Τσούρμα, Κωνσταντίνα Καλλιαντάση, Ιφιγένεια Παπαθανάση.
Μια αφήγηση για όσους έφυγαν και για εκείνους που μένουν πίσω
Η ομάδα 0.5 παρουσιάζει μια θεατρική performance που αντλεί υλικό από την απώλεια, τη μνήμη, την απουσία και τον τρόμο της αναμονής. Το "Πώς γίνεται να μην ακούς τα τρένα;" σε κείμενο του Χρήστου Μπαλαγιάννη, αρθρώνει με ειλικρίνεια και συναισθηματική φόρτιση την εμπειρία του αποχωρισμού και του κενού που αφήνουν πίσω τους οι άνθρωποι που "φεύγουν", από το "δεν έχω λάβει γράμμα του" μέχρι το "στείλε όταν φτάσεις". Οι θεατές γίνονται συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή που οι δημιουργοί το ονομάζουν "Μια βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα μυθοπλασία. Τι; 'Όχι;".
Παίζουν οι Νικόλας Αγαπίου, Δάφνη Κακαλή, Χρήστος Μπαλαγιάννης, Βίκυ Χουδαλάκη, Τζώρτζης Χορταριάς.
Πώς αποδομείται ο θεσμός της "αλήθειας";
Η "Μέθοδος V" από την ομάδα nunc στήνει ένα σκηνικό τηλεπαιχνίδι που δοκιμάζει τα όρια μεταξύ αλήθειας και επιτέλεσης. Στο πλατό του "Bon Voyage!", οι συμμετέχοντες καλούνται να κριθούν για τη ζωή τους, να απαντήσουν με ειλικρίνεια ή με στρατηγική. Με οξυδερκές χιούμορ και φαντασία, η παράσταση σατιρίζει και αποδομεί με παιγνιώδη τρόπο την τηλεοπτική κουλτούρα, την ανάγκη μας για αναγνώριση και την κοινωνική πίεση που μας ασκείται γι’ αυτό που ονομάζουμε "αλήθεια" και "επιτυχία".
Παίζουν οι Γιώργος Γκίντζος, Αθανασία Κυμπούρη, Ιωάννα Παπαδάκη, Μυρσίνη Πετρίδη, Κωνσταντίνος Χατζηθεοδώρου.
'Ένα χορευτικό έργο για το φάσμα του αυτισμού
Στο "Noi", η Κάλια Μαυροφτή και ο Παναγιώτης Τασούλης δημιουργούν και χορεύουν οι ίδιοι ένα έργο για το φάσμα του αυτισμού. Οι κινήσεις των χεριών ενός αυτιστικού παιδιού ενέπνευσαν το δίδυμο να προσεγγίσει με ευαισθησία και τόλμη μια θεματική που, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, δεν βλέπουμε συχνά επί σκηνής. Η performance αποτελεί αφορμή για την έναρξη μιας χορογραφικής έρευνας πάνω σε διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας και κατ’ επέκταση αντίληψης και ύπαρξης. Λειτουργεί ως ένα ποιητικό βίωμα ενσυναίσθησης, ανοίγοντας ένα σπάνιο καλλιτεχνικό πεδίο όπου το σώμα δεν ερμηνεύει απλώς, αλλά μιλάει ανοιχτά.
Η κουκλοθεατρική σάτιρα της ερωτικής αμηχανίας
Στο πιο κωμικό και ανατρεπτικό άκρο, το "Μπαρτ & Πέγκυ Σου" του puppet theatre Pinakoti, συνδυάζει κουκλοθέατρο και σωματική performance σε μια απολαυστική σάτιρα της ερωτικής αμηχανίας. Δύο ήρωες - κούκλες, και εντελώς αδέξιοι στον έρωτα, αποκαλύπτουν την παιγνιώδη και διαχρονική γελοιότητα της ανθρώπινης συνθήκης, όταν αυτή έρχεται αντιμέτωπη με το συναίσθημα. Στην πρωτότυπη αυτή σκηνική αφήγηση, οι δημιουργοί, σκηνοθέτες και εμψυχωτές Δανάη Ρούσσου και Nero J, φορούν στα σώματά τους τις κούκλες φυσικού μεγέθους, τις οποίες υπογράφει ο κουκλοπαίκτης και ιδρυτής του κουκλοθεάτρου Αγιούσαγια, Στάθης Μαρκόπουλος.
Θεατρική αντι-όπερα Κάφκα
Στο "Blame, μια ωδή στον φόνο" της ομάδας Mash, η Κατερίνα Αναστασίου και ο Χρήστος Καπενής βασίζονται στο διήγημα του Φραντς Κάφκα "Μια αδελφοκτονία" για να δημιουργήσουν μια θεατρική αντι-όπερα με μαύρο χιούμορ και φιλοσοφικό βάθος. Θα μπορούσαμε να το πούμε και ένα μινιμαλιστικό αντι-μιούζικαλ. Το έργο εξετάζει τη βία ως κοινωνική και υπαρξιακή συνθήκη, ως αδιέξοδο, ως γεγονός που απλώς… συμβαίνει. Όπως σημειώνει το ερμηνευτικό δίδυμο που υπογράφει επίσης τη μετάφραση, τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, κεντρικό θέμα είναι "ο φόνος που δεν προκαλεί κανέναν αποτροπιασμό. Είναι μια πράξη προδιαγεγραμμένη που εκτελείται χωρίς ερωτήσεις, χωρίς εξηγήσεις. Ο θύτης φεύγει, η πράξη έχει συντελεστεί και η ζωή προχωρά".
