Το έργο είναι κατασκευασμένο από χαρτί, επεξεργασμένο με τρόπο που παραπέμπει σε ένα ρούχο. Αποτελεί μια αναφορά στην ανθρώπινη ύπαρξη, ένα ρούχο κενό, έχοντας χάσει την λειτουργικότητα του και αποτελούμενο από ένα υλικό άκρως φθαρτό και ευαίσθητο, αποτελεί πια ένα αποτυπώματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, τις ζωές τους, ίσως κάποια από τα ρούχα τους και τα προσωπικά τους αντικείμενα που έμειναν πίσω να αποτελούν σημάδια τόσο της παρουσίας τους όσο και της απουσίας τους. Η προσφυγιά φέρει ένα ιδιαίτερο βάρος, αναμνήσεων και καταστάσεων που αποτυπώνονται στο συλλογικό ασυνείδητο των λαών, όσο και αν τα χρόνια περνάνε και οι ζωές «ξανά χτίζονται».

Το έργο συνομιλεί με τη χορογράφο-χορεύτρια Αγγελική Πετράκη.